Werken en carrière maken in de wetenschap betekent dat je er vaak alleen voor staat. Dit speelt al in de PhD-fase. Het is een heel individueel proces, ongeacht of je in een team werkt, ongeacht of je een goede begeleider of mentor hebt. Het effect is dat het ‘lek in de carrièrepijplijn’ van vrouwen in de wetenschap al begint op post-docniveau, want vrouwen hebben vaak meer interesse in het gezamenlijk iets bereiken dan individueel. En zodra het thuisfront om meer aandacht vraagt, wordt het een balancing act die moeilijk vol te houden is. Zeer getalenteerde jonge vrouwelijke wetenschappers stromen om die reden uit. Eeuwig zonde!

Nieuwe werkwijze, nieuwe mindset

Naast een krappe work-life balance in de eerste fase van je academische carrière, krijg je in de wetenschap op latere leeftijd met andere merkwaardige ontwikkelingen te maken. Zo wordt bijvoorbeeld een aantal van ons op enig moment gevraagd om (tijdelijk) een bestuurlijke functie te bekleden. Denk aan functies als afdelingshoofd, onderzoeks- of onderwijsdecaan of instituutsdirecteur. Vreemd genoeg wordt er tegelijkertijd van je verwacht dat je gewoon doorgaat met publiceren. Blijkbaar kunnen we niet accepteren dat als je vijf jaar later weer teruggaat naar onderwijs geven en onderzoek doen, je een ‘gat’ in je CV hebt. Je hebt je kennis en kunde op een andere manier ingezet en nieuwe ervaringen op kunnen doen, maar kennelijk telt dat niet. Ik vind dat de wereld op zijn kop. Dit draagt er zeker aan bij dat zeer gekwalificeerde collega’s in dit stadium van hun carrière niet opteren voor dit soort belangrijke functies, of er later de brui aan geven.

Het lijkt erop dat er steeds minder tijd is voor een leven naast de wetenschap.